Μετάβαση στο περιεχόμενο

Εκατερίνα Τεοντορόγιου

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Εκατερίνα Τεοντορόγιου
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση14  Ιανουαρίου 1894[1]
Τίργκου Ζίου
Θάνατος22  Αυγούστου 1917[1]
Sihlea
Τόπος ταφήςΤίργκου Ζίου
Χώρα πολιτογράφησηςΡουμανία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΡουμανικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταστρατιωτικός
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Βαθμός/στρατόςελεύθερος σκοπευτής/Romanian Armed Forces
Πόλεμοι/μάχεςΑ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

H Εκατερίνα Τεοντορόγιου (ρουμανικά: Ecaterina Teodoroiu, γεννημένη Καταλίνα Τοντερόγιου - Cătălina Toderoiu[2], 15 Ιανουαρίου 1894 - 3 Σεπτεμβρίου 1917) ήταν Ρουμάνα στρατιωτικός η οποία πολέμησε και πέθανε στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και θεωρείται ηρωίδα της Ρουμανίας. Συχνά συγκρίνεται με την βασίλισσα Μαρία της Ρουμανίας.

Πρώτα χρόνια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννήθηκε στο χωριό Βαντένι (σήμερα τμήμα του Τίργκου Ζίου), στην ιστορική περιοχής της Ολτενίας. Οι γονείς της Ελένα και Βασίλε Τοντερόγιου ήταν αγρότες.[2] Η Καταλίνα είχε πέντε αδελφούς (Νικολάε, Εφτιμία, Αντρέι, Ίον, Βασίλε) και δύο αδελφές (Ελισαμπέτα και Σαμπίνα). Αφότου σπούδασε για τέσσερα χρόνια στο Βαντένι και το Τίργκου Ζίου στο Ρουμανο-Γερμανικό Δημοτικό Σχολείο[2] και αποφοίτησε από το σχολείο θηλέων στο Βουκουρέστι, ήθελε να γίνει δασκάλα όταν το Βασίλειο της Ρουμανίας εισέλθε στον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο, στην πλευρά των Συμμάχων το 1916.[3]

Στρατιωτική σταδιοδρομία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μέλος των προσκόπων, αρχικά δούλεψε ως νοσηλεύτρια αλλά στη συνέχεια αποφάσισε να γίνει στρατιώτης στο μέτωπο, έχοντας εντυπωσιαστεί από τον πατριωτισμό των τραυματισμένων και τον θάνατο του αδελφού της Νικολάε, λοχία στον ρουμανικό στρατό. Ήταν μια ασυνήθιστη απόφαση για γυναίκα εκείνης της εποχής, οπότε και στάλθηκε στο μέτωπο σχετικά διστακτικά. Όμως, με την υποστήριξη της ρουμανικής βασιλικής οικογένειας, σύντομα απέδειξε την αξία της ως σύμβολο και ως στρατιώτης.

Δουλεύοντας ως νοσοκόμα, στις 14 Οκτωβρίου η Εκατερίνα εντάχθηκε στους πολίτες και τους έφεδρους στρατιώτες οι οποίοι μάχονταν για να απωθήσουν την επίθεση της 9ης γερμανικής στρατιάς στη γέφυρα του ποταμού Ζίου, στο Τίργκου Ζίου. Εντυπωσιασμένη από τη γενναιότητά της, η βασιλική οικογένεια προσκάλεσε την Εκατερίνα στο Βουκουρέστι τις 23 Οκτωβρίου.[4]

Τις 30 Οκτωβρίου, πήγε στο μέτωπο για να δει τον αδελφό της Νικολάε, λοχία του 18ου συντάγματος πεζικού, ο οποίος σκοτώθηκε λίγο αργότερα, την 1 Νοεμβρίου, από βλήμα κατά τη διάρκεια μάχης κοντά στο Πορτσένι.[2][4] Θέλοντας να εκδικηθεί για τον θάνατο του αδελφού του, η Εκατερίνα ζήτησε από τον συνταγματάρχη Ομπογκεάνου να τις επιτραπεί να ενταχθεί στο 18ο σύνταγμα πεζικού ως εθελόντρια. Σύντομα έδειξε ότι διαθέτει στρατιωτικές ικανότητας χρησιμοποιώντας ένα τέχνασμα ώστε να μη αιχμαλωτιστεί, ούσα περικυκλωμένη από τους εχθρούς.[2]

Όμως, αργότερα αιχμαλωτίστηκε κατά τη διάρκεια μάχης στα υψώματα Ρασίνα-Πεστεάνα-Τούνσι τη νύχτα τις 3/4 Νοεμβρίου 1916, αλλά κατάφερε να αποδράσει με ελαφρά τραύματα σκοτώνοντας με κρυμμένο περίστροφο τον Γερμανό στρατιώτη που τη φύλαγε.[2][4] Τις 6 Νοεμβρίου, η Εκατερινά έλαβε μέρος σε αψιμαχίες κοντά στο Μπαρμπατέστι και το Τανταρένι. Λίγο αργότερα όμως, κατά τη διάρκεια της μάχης κοντά στο Φιλιάσι, τραυματίστηκε και στα δύο πόδια από βλήμα, κατέφυγε στην Κραϊόβα, μετά στο Βουκουρέστι και αργότερα νοσηλεύτηκε στο στρατιωτικό νοσοκομείο «Βασιλιάς Φερδινάνδος» στο Ιάσιο.[2]

Τις 23 Ιανουαρίου 1917, πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο και, αφότου είχε συναντηθεί τον ανθυπολοχαγό Γκεόργκε Μανόγιου (αδελφό ενός παλιού συναδέλφου στο σχολείο) στο νοσοκομείο, ζήτησε να της επιτραπεί να ενταχθεί στο σύνταγμα πεζικού 43/59 ως εθελόντρια νοσηλεύτρια.[2]

Για την ανδρεία της, της απονεμήθηκε το μετάλλιο προσκοπικής αρετής και στρατιωτικής αρετής, 2ης τάξης, τις 10 Μαρτίου 1917. Τις 17 Μαρτίου 1917, της απονεμήθηκε το μετάλλιο στρατιωτικής αρετής 1ης τάξης, έγινε επίτιμη ανθυπολοχαγός από τον βασιλιά Φερδινάνδο και της δόθηκε η διοίκηση μιας διμοιρίας 25 αντρών στo 43/59 σύνταγμα πεζικού, υπό τη διοίκηση του Γκεόργκε Μανόγιου.[2][5]

Από την 25η Απριλίου (Π.Η.), το σύνταγμα στρατοπέδευσε στο Κονταέτσι, στην κομητεία Βασλούι. Τις 4 Αυγούστου (Π.Η.), το σύνταγμα 43/59, τμήμα των εφέδρων της 1ης στρατιάς του στρατηγού Ερεμία Γκριγκορέσκου, προετοιμαζόταν για την επερχόμενη επίθεση. Τις 5 Αυγούστου, το σύνταγμα αποχώρησε από το Βασλούι προς το Τετσούτσι, διέσχισαν το Σίρετ και στρατοπέδευσε στο δάσος Μάλτα Σεάτσα, κοντά στα σύνορα.[4] Τις 17 Αυγούστου, ο διοικητής της 11ης μεραρχίας, στρατηγός Ερνέστ Μπροστεάνου, της ζήτησε ευγενικά να μείνει στο κινητό νοσοκομείο πίσω από το μέτωπο, αλλά η ανθυπολοχαγός Τεοντορόγιου αρνήθηκε εντόνως, αιτούμενη να της επιτραπεί να είναι μαζί με τη διμοιρία της στην επερχόμενη μάχη.[2]

Στις 3 Σεπτεμβρίου 1917 (22 Αυγούστου με το παλαιό ημερολόγιο), οι ρουμανικές γραμμές δέχθηκαν επίθεση από το 40ό σύνταγμα εφέδρων της 115ης μεραρχίας πεζικού της Γερμανίας. Ενώ καθοδηγούσε τη διμοιρία της σε αντεπίθεση, πυροβολήθηκε από πολυβόλο στον θώρακα ή στο κεφάλι.[2] Σύμφωνα με την Γενική Διαταγή Νο. 1 η οποία εξεδώθηκε την επόμενη μέρα από τον συνταγματάρχη Κονσταντίν Πομπονίου, διοικητή του συντάγματος 43/59, οι τελευταίες λέξεις της πριν πεθάνει ήταν «εμπρός άντρες, μην εγκαταλείπεται, είμαι ακόμη μαζί σας!».[6][2]

Αρχικά τάφηκε κοντά στο μέτωπο, στο Φιτιονέστι,[2] και τα λείψανά της μεταφέρθηκαν σε κρύπτη στο κέντρο του Τίργκου Ζίου τον Ιούνο του 1921. Ο τάφος της κοσμείται από ένα μνημείο το οποίο ανεγέρθηκε το 1936 από τον Μιλιτά Πετράσκου.

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 www.fembio.org/biographie.php/frau/frauendatenbank?fem_id=26812. Ανακτήθηκε στις 5  Μαΐου 2019.
  2. ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 2,10 2,11 2,12 «Legenda Ecaterinei Teodoroiu: Ce spun Arhivele Militare» (στα Romanian). Historia.ro. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Ιανουαρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2015. CS1 maint: Μη αναγνωρίσιμη γλώσσα (link)
  3. ↑ «Ecaterina Teodoroiu's biography». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Οκτωβρίου 2006. Ανακτήθηκε στις 7 Απριλίου 2017. 
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 «Casa memorială Ecaterina Teodoroiu» (στα Romanian). Gorj Museum. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Σεπτεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2015. CS1 maint: Μη αναγνωρίσιμη γλώσσα (link)
  5. ↑ Ion Mocioi, Ecaterina Teodoroiu: eroina poporului român, Scrisul Românesc, 1981.
  6. ↑ Arina Avram, Femei celebre din România, Editura ALLFA, 2014.

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Bucur, Maria "Between the Mother of the Wounded and the Virgin of Jiu: Romanian Women and the Gender of Heroism during the Great War" Journal of Women's History - 12, 2, (2000), pp. 30–56, The Johns Hopkins University Press
  • Constantin Kiriţescu, "Istoria războiului pentru întregirea României: 1916-1919", 1922
  • Kathryn J. Atwood, Women Heroes of World War I: 16 Remarkable Resisters, Soldiers, Spies, and Medics, Chicago Review Press, 2014.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Εκατερίνα_Τεοντορόγιου&oldid=10217605"